Gurbet duaların diyarında bir kere daha beyaz avuçlar kızardı…

Feryat zulmü ıskaladıkça, diyarın avuçlara benzemediği ellerde… Kıble şahitliğinde gülümsedikçe yeniden yeniden vurulduk… Birileri yine böğrümüzden vurdu, puslu diyarlarda, alev içenler mermi üfürerek… 

Ses vedada kısıldı, namlu menzilde yutkundu, çiçek hasta teninde soldu, ay soğuk soğuk namlu nefesleriyle dondu…

Bıkkın bir bilmece, bitkin bir Fitnat!..

Farkında olabilsek keşke, içimizde ne zindanlar var. Anlasak ki huzurdan dost olmaz. Tıpkı kahkahadan neşe çıkmayacağı kadar. Huzur eskiden Asyada bir köle idi..Şimdilerde efendi.

Özgürlük kadar özürden bıktın. 

Öyle bir bıkkınlıktır bu…

 Ömrün alın yazısına, kağıdın karga teleğine, efkarın bulanık suya düşen kundağa olduğu kadar…

Adresinde bulamadığımız çok bahar var.

Korkanlar önlerine baktıkça, çarpmadığı kalça kalmaz... Yakın yakın tavanlara uzak uzak lambalar asılır… Kimse yarasını sezemez. Mağara duvarlarına çizili eski karikatürler yeni dünyaya dünü verir, yarını alır.

 İşte yürüyorlar, işte taş doğruyor aş yapıyorlar… İşte beş duyunun satıldığı Pazar…

Ruh verilir ahkam alınır… Vay!.. Bu köpek balıkları bu akvaryuma nasıl sığdı acep?

Dünya pahalı bir konak…

 Kiracı iktidarların av köşkü…

Pencereleri beyaz, perdeleri koyu, camları tedirgin bir kıbleye bakan Asya gibi. Odalarında saklanan ağlayanların gülenlerinden fazla olduğu bir Asya. Bu gösteriden ibaret hayatta, bu yüzden günah ve sevap birbirine benzedi. Bu yüzden, su akmadıkça kurbağa sevindi.

Kendinden şeytan yaratan kişi insan olmanın yükünden kurtulur. Kendi içinde saklananla, içinde saklanacak kovuk bulamayan insanın aslında avı da ve avcısı da kendisidir. Kendinin avı olan insanı zaman çabuk vurur. Ve insan en çabuk kendini vurur.

Bilmece bir hayat. Kağıdı yakılmış, kalemi kırılmış bilmece bir hayat… Hüküm giymiş gibiyiz…

 Mesafeler ayaktan çok gözü sever. Sinema perdesine benzeyen, bu sadece seyret ama uzanma mantığı yeni yönetmenlerin huzur reçetesi.  Bu yüzden artık kitapların sahifeleri yoktur. Konuşanlar bıkanların yekun ruh hapishanesindedir. Namluları süs balığı dolu tüfekler gibi…

Neşeli olanlardan hadım edilecekler çok…

Çok çelişki var çoooook… Kavaklara benzeyenler hayli papağan ısmarladı renk renk… 

Ağacı ekenle kesen, yolu açanla yürüyen ayrı kışın çocukları… Ağaç tan saz yapanla kabza yapan, ağaç olmak için flama sopası olanla ağaca yaprak yapıştıran... Dolu boş arkadaş… Dolu tükürür boş yutkunur. Asır bu… Ya yolcusun ya mesafe...

Tekrardan ibaret müfredat, taklitten ibaret imalat…

Artık kelimeleri cümleler yıkamaz oldu. Cümleler ucuz hamam suyu gibi. Döktükçe ya kirlenecek ya yırtılacaksın… Bir kelimenin posası çıkıncaya kadar, tekrar tekrar. Gaga suları bitti!...  Dilleri iskambil kartları gibi olanlar bu sözlerden bir şey anlamaz... Aynı kartlarla değişik akıl kumarları. Papazından pis ikilisine… Kim ümidini saklamazsa kellesi gider. Değerler ortak Pazar malı. Çinden Meçinden. Devşirmeden gelen alışkanlık. Simsarlık revaçta. Keller kelimelerle boyandıkça, taşları Pavlova pastasından yapılma kubbe görmek ne ki?

Yani?..

Sürüp gidiyor işte…

Her birimiz en karanlık hapishane duvarlarına asılı saatler gibiyiz…  Karanlıkta ezberleyeceğimiz çok kitap var.

Ve!..

Ayda yaşayıp çöpünü dünyaya döken bunca aymaz…

Bir mahmur umut(!)

Susanlar put.

Konuşanlar hasut…

Ne desem başka?

Ömür ne kadar duru?

Bin gah yaş, bir gah kuru…

…

Ne desem başka?

Ne desem başka acep?

Bismillah referans…

Bismillah yorgun doru…

Ne desem başka?

Çığlık sapan, sükut kumru…

Attan inip biraz şarap(!) içelim bari…

Vesselam…